Noworoczne postanowienia

Myśląc o grudniu porządki przebłyskują nam w głowach, praca, bo rok się kończy i podatek niedługo zapłacić będzie trzeba. Zniżki budowlane, promocje. Kredyt lub gotówka. Myślimy, co kupić najbliższym, martwimy się, czy zdążymy ze wszystkim, co ubierzemy, jak wypadniemy. A karp o tym, że na kogo padnie, na tego bęc.

Grudzień jest miesiącem, który niczym aktor, prezentuje się nam w wielu maskach. Niczym aktor zmienia swe wcielenia. Pachnie mandarynkami i cynamonem, reklamą coca – coli w telewizji. Przypomina, że „coraz bliżej Święta.” Nęci Mikołajkami. Piernikiem smakuje, byle nie starym. Kojarzy ze świętami, gdzie wszyscy tego, co najlepsze nam życzą.

Z radosnym niepokojem odliczamy każdy dzień do Bożeno Narodzenia. Niektórzy kupują kalendarz adwentowy na tę okoliczność, otwierając z niecierpliwością okienka. To Mikołaja, to bałwanka, to księżyc codziennie zjadając. Inni zapalają cotygodniową, kolejną świecę. Wszyscy czekają, ci mniejsi i ci więksi, mimo iż niejednokrotnie nie przyznaliby się do tego. Beztroskość dzieciństwa pozwala na to bezgranicznie. Rysują, kolorują, wysyłają listy, grzeczne udają, choć przecież te niegrzeczne też kochane są bezwarunkowo i też prezent dostaną. Nowy rower, lalkę Barbie, wojownika Power Rangers, komputer, piłkę, brata czy siostrę, pieska… Ile dzieci, tyle pomysłów. A nawet więcej, bo dziecięca kreatywność w wyobraźni i marzeniach nie zna granic.

U dorosłych zaś powagą się charakteryzuje. „Szczęścia, szczęścia i jeszcze raz pieniędzy”-  mówią. Zdrowia życzą, bo tylko ono się liczy. Niektórym, z roku na rok, miłości, która ciągle zdaje się ich omijać. Spełnienia marzeń, nawet tych absurdalnych i pachnących irracjonalnością, do których posiadania przyznają się tylko ci bardziej uduchowieni. Przecież to nie przystoi poważnym, statecznym i twardo stąpającym po ziemi. Jednak zdarza się, zbyt rzadko, ale na szczęście tak.

Chyba każdy chciałby zatrzymać święta na dłużej. Żeby aura miłości, ciepła i domowego ogniska utrzymała się choćby parę chwil więcej. Żeby oszukać czas, nie wstać 27 grudnia do pracy. W tym roku całe szczęście to sobota, więc niektórzy ustawowo wolne i tak mieli. Żeby jeszcze nie zaczynały się porządki, ale rodzina, mimo że ospale, może już wyjechać. Żeby poczekać z nieodzowną organizacją siebie na nowo w poświątecznej rzeczywistości.

Grudzień potrafi zaskoczyć różnorodnością doznań i okoliczności. Bo jak niby wcisnąć się w sylwestrową sukienkę, kiedy trzeba było każdej potrawy spróbować, a ciocia obraziłaby się na amen, gdyby się nie zjadło jej ciasta? Więc dobrze, że fitness kluby czynne między okazjami, że na aerobik pójść można pomachać leniwie nogą, że siłownie pełne panów, chcących zapowietrzony kaloryfer na brzuchu przywrócić do dawnej świetności. Dobrze, że mamy chwilę oddechu, parę dni normalności, żeby odpocząć, garnitur oddać do czyszczenia po świętach, przygotować się fizycznie i emocjonalnie na przywitanie nowego, przecież tego lepszego roku.

Końcówka starego do łatwych nie należy, z reguły. Trzeba z pracą uporać się na czas, wszystko przygotować, a na dodatek w świetnym nastroju wkroczyć w nowe dwanaście miesięcy. Bo jaki Nowy Rok, taki cały rok, podobno. I nie szkodzi, że większość go prześpi, lecząc ból głowy czy chwilową niestrawność. Nowy rok, nowe możliwości, nowe nadzieje. Dorosłe życie przede wszystkim charakteryzują. Bo domeną dorosłości przecież są postanowienia. Każdy ma jakieś. Każdy jakieś stara się dotrzymać. Jedni cyklicznie z miesiąca na miesiąc, obiecują, że nie będą jeść słodyczy, inni że bardziej zadbają o zdrowie, że przestaną palić. Jednak nic nie ma takiej siły sprawczej jak przełom roku, przynajmniej w naszej wyobraźni. Co roku obiecujemy, co roku się zarzekamy, a gdyby nas nagrać to, w przeważającej liczbie przypadków, brzmielibyśmy jak zdarta płyta. Tą samą śpiewkę sezonowo grając.

Czy nie łatwiej i przyjemniej byłoby jednak, zwolnić na chwilę? Zatrzymać się, odwrócić i spojrzeć na własne życie z perspektywy doświadczeń? Przeanalizować wszystkie sukcesy i porażki? Przeanalizować siebie? Czy nie lepiej byłoby porzucić wszystkie postanowienia nie do spełnienia i zacząć od nowa? Z czystą kartą, dziecięcą ciekawością, bez nakazów i zakazów spróbować pobyć sobą. Nawet jeśli to nie takie proste w świecie dorosłej odpowiedzialności i obowiązkowości. W świecie ograniczeń. Myślę, że warto się postarać, stanąć przed lustrem 1 stycznia, uśmiechnąć się do siebie i powiedzieć: „Cześć, fajnie dziś wyglądasz i strasznie Cię lubię za to, kim i jaki jesteś”. Nawet jeśli każdy włos sterczy w inną stronę, twarz szara po nocnym świętowaniu nas samych nie przypomina wcale A żołądek mówi, że dziś zawiesza działalność. Nawet wtedy kochajmy siebie, a może wtedy właśnie przede wszystkim. To klucz do pokochania nas przez innych. Będzie nam się, dzięki temu, żyło o wiele łatwiej, a i nałogi nie będą już takie niezbędne i staną się kwestią drugoplanową.

Marta Sadowska
(marta.sadowska@dlastudenta.pl)

Fot. Łukasz Bera