Życie dyktuje warunki

Czasem tak bywa, że budząc się, czujemy na powiekach klęskę. Wypełnia ona każdą komórkę ciała, a wstrętna gombrowiczowska niemożność krępuje ruchy, które tak chcielibyśmy wykonać. Mały palec u nogi wystukuje wciąż ten sam rytm. Rytm codziennej rutyny.

Z przestrachem obserwujemy katastrofizm własnego życia, że niby przecieka przez palce, razi monotonią, że niby nie możemy nic zrobić, bo to ono dyktuje warunki. Każdy z nas miewa takie dni, kiedy podliczając własne osiągnięcia, dochodzi do początku układu. Do zera. U optymistów są to sekundy, u realistów dni, u pesymistów miesiące, lata.  Przykrym jest fakt, że w większości przypadków taki wniosek jest niczym ponad absurdalne zwycięstwo świadomości. Bo my przywykliśmy do bierności. Jest taki trend, by nazywać to chorobą cywilizacyjną. Wszelkie zło, nowotwory psujące wewnętrzną radość to choroba cywilizacyjna. Nasilająca się depresja, chwiejności nastrojów. Diagnoza: choroba cywilizacyjna. Ludzie tak biegną, pragnąc dogonić coś, czego jeszcze nie zdefiniowali.

Bzdura. Ludzie biegną. Za pieniądzem, karierą, miłością. Nieważne, analogią jest, by odnaleźć szczęście w którymkolwiek z wymienionych. Nikomu jednak nie wpadło na myśl, aby odszukać coś wewnątrz, co determinuje nasze życie. Właściwie to nikomu nie wpada na myśl, by odszukać własnego siebie. Łatwiej umiejscowić się w okrutnym świecie, który nie stwarza możliwości, niż świat ten zlokalizować w czeluściach własnego charakteru.

I co? Houston, mamy problem. Przychodzi nam potem bowiem skonfrontować się ze zgnuśniałymi malkontentami, którzy życie poczytują jako pasmo udręk, którzy lubują się w rozgrzebywaniu i odgrzewaniu starych ran. Przychodzi nam potem obserwować propagandę hasła, że ludzki byt jest bezsensowny. Przychodzi nam potem bardzo wiele rzeczy. Z trudem.

Rosnąc w przekonaniu, jakie teraz rozdmuchiwane jest z premedytacją przez frustratów, nigdy nie uda się nam uczynić kroku do przodu, nigdy nie uda się przewrócić na drugi bok, choćby groziły nam odleżyny. Zrobić coś odmiennego. Zmienić nawyk. Przełamać jeden głupi konwenans, którym częstowani jesteśmy na każdym kroku jak ulotkami szkół językowych. Odczuwając mentalną pasywność, tak się z nią zaznajamiamy, że staje się niemal nieodłączną częścią naszej osobowości. Stąd paranoja. Należałoby któregoś dnia obudzić się ze słodką refleksją, że ten inercjalny układ, w którym życie stoi, bądź wlecze się jednostajnym prostoliniowym bez żadnych ciekawych wątków, to tylko nasza perspektywa świata. Nie zaś fakt.

Tych, którzy liczą na całą błazeńską fanfaronadę o tym, że wszystko zależy od nas, o tym, że kowale czy że gorące żelazo, proszę dobrotliwie o odwrót. Ja nie z tych. Jednak nie lubię skrajności. A dzisiaj wszystko skłania się ku czarnemu, bo białe to już chyba tylko światełko w tunelu.

Próbuję uzmysłowić kilka rzeczy, które mimo swej oczywistości ciągle pozostają nieodkryte. Życie nigdy nie było złe czy dobre. Co za tym idzie, nie przystoi nam składać własnych klęsk na karb jego okrucieństwa. Nie przystoi nam ujadać, skrzeczeć, marudzić i narzekać na to, jak jest źle, będąc ciągle w jednym miejscu, gdzie utknąwszy kilka (kilkadziesiąt?) lat temu stwierdziliśmy ze zdziwieniem, że tam będzie bezpiecznie.

Ruchu. Ruchu nam trzeba, żeby zmieniać siebie. Bo naprawianie świata należy zacząć od własnego ogródka. Na całą resztę, powiedzmy sobie szczerze, jest już odrobinę za późno.

Natalia Kędziak

 

Fot. Łukasz Bera