Felieton - Kobieta

Już bohaterowie „Ślubów Panieńskich” Fredry wiedzieli co nieco o matrymoniach. Damsko-męskie intrygi bawiły i dziwiły widzów, a sam autor zbierał pochwały ze wszystkich stron.

Niewielu ludzi ma szansę zakochać się w sobie i wytrwać w związku do końca życia. Zazwyczaj tą jedyną połówkę pomarańczy poprzedza cała rzesza połówek buraków.

Zamiast obcować z delikatnością, przychodzi nam doświadczać niezdarności. I to w całkiem sporym wymiarze.

Zachodzę w głowę, jak tu wyczuć obiekt moich westchnień? Jak przewidzieć, co sprawi jej przyjemność, a co, mimo moich najczystszych i najszczerszych intencji, obrazi lub zniechęci?

Czasem tak bywa, że budząc się, czujemy na powiekach klęskę. Wypełnia ona każdą komórkę ciała, a wstrętna gombrowiczowska niemożność krępuje ruchy, które tak chcielibyśmy wykonać.

Na pewno. Ale ile siniaków i ran niesie ze sobą związek oparty na przeciwieństwach to już zupełnie inna para kaloszy. Ofiara konieczna czy gra nie warta świeczki?

Studia to czas, kiedy u wielu naszych znajomych pojawia się złoty krążek na palcu. Mniej lub bardziej, zazdrościmy im tego, ale gdy zaczyna zbliżać się czas na nas.

Gdzie się podziały te czasy, kiedy młodzieniec, chcąc przypodobać się panience lub ujawnić swe zamiary, wpisywał jej do sztambucha romantyczne wersy pełne wyszukanych komplementów.

Jako małe dziewczynki marzymy o księciu z bajki, który podjeżdżając na białym koniu zmieni nasze życie i zarezerwuje dla nas najważniejsze miejsce w swoim sercu.

Kobiety wiedzą, jak zranić, bo przykre są dla nich te same rzeczy. Wiedzą, jakie słowa najmocniej zabolą, bo dla nich też byłyby ciężkie do przełknięcia.