A zechcesz Ty mnie? - czyli rzecz o zalotach

Gdzie się podziały te czasy, kiedy młodzieniec, chcąc przypodobać się panience lub ujawnić swe zamiary, wpisywał jej do sztambucha romantyczne wersy pełne wyszukanych komplementów, delikatnych sugestii oraz zapewnień wiecznego podziwu i miłości?

Gdzie te czasy, kiedy zaloty trwały nie tydzień, a całe miesiące, pełne niedomówień, rumieńców, iskierek nadziei i lekkich znamion obietnicy? Dziś związki a raczej ich powstawanie, straciło ogromnie wiele na swej romantyczności. Bardzo często jest banalne, rutynowe, pozbawione tego nerwowego oczekiwania, wzdychania po nocach, ciągłych myśli o swej wybrance... Wieszcz Adam przewraca się pewnie w swej mogile na Wawelu, a Słowacki, który przecież również wielkim poetą był, wzdycha ciężko, patrząc z góry na to, co się dzieje i mówi: „Smutno mi, Boże.”

Bo jak dzisiaj wygląda cały ten magiczny rytuał, kwintesencja związków damsko-męskich? Przykładowa sytuacja: Dyskoteka – szał ciał, alkohol (i nie tylko) uderza do głów, seks wisi w powietrzu. Chłopak dostrzega dziewczynę, bądź odwrotnie. Jeden taniec, drugi, wreszcie zainteresowani, wedle nowoczesnego slangu „lecą w lemona”, tj. całują się. Czasem dochodzi do czegoś więcej i następnego dnia, zaraz po wytrzeźwieniu, zapominają o tym, albo tworzą parę. Ot i cała filozofia – chwila zapomnienia na parkiecie. Żadnych obustronnych podchodów, żadnych dwuznacznych wypowiedzi. Akt zawarcia związku jest surowy jak tatar. Ciężkostrawna potrawa, śmiem twierdzić...

Podałem jeden tylko przykład, sytuacji podobnych są tysiące, w różnych kombinacjach i klimatach. Czasem, bez zbędnych ceregieli dziewczyna (sic!) podchodzi do chłopaka w szkole i mówi: „Podobasz mi się, chcesz ze mną chodzić?”  - chłopczyna taki zgadza się często, bo fajnie jest mieć kogoś. Tym bardziej, że bez żadnego wysiłku – to ona składa propozycję, leniwy młodzieniec musi tylko dać odpowiedź. Kolejne zaburzenie klasycznego modelu matrymonialnego paktowania: jak świat światem, to mężczyzna był zdobywcą. Tym, który inicjuje cały proces. Tymczasem...

Dzisiaj mamy chmarę dziewcząt myśliwych, które polują na swą zwierzynę z rezultatami, jakie osiągali wcześniej przedstawiciele płci brzydkiej. Same biorą sprawy w swoje ręce, obalając konwenanse, co podobno jest dobre. Dla nieśmiałych facetów z pewnością, ale czy to jest właściwe?

Myślę, że porządkiem rzeczy jest to, iż kobieta – piękna istota, płocha, kapryśna czasem, zmienna, winna być hołubiona i faworyzowana przez mężczyznę, wielbiciela jej wdzięków i charakteru. To on powinien się wysilać i błyszczeć kreatywnością, by ten upragniony obiekt uczuć zdobyć. Tak było, tak jeszcze bardzo często (na szczęście) jest, ale czy będzie?

Trudno przewidywać, co też zmieni się w strukturach społecznych w przeciągu kilku lat. W tym momencie stajemy w obliczu ogromnej fali liberalizacji życia. Prawie wszystko jest wolno, a skostniałe dogmaty odchodzą do lamusa. Dobrze jednak by było, żeby ten piękny, tradycyjny i romantyczny, jak by nie patrzeć, sposób zalecania się, trwał a młodzi ludzie, hołdując mu, zachwycali i zaskakiwali pomysłowością, elokwencją i siłą swych uczuć. Dajmy chociaż wieszczom spać spokojnie.

Radosław Kolago