Dziadkowie - nośniki miłości
2010-01-21 21:47:30
Nie kto inny jak właśnie On podarował Ci pierwszego Wertels’a, z pięknym zdaniem w tle ”Oby nigdy nie zabrakło czasu na rozmowę”. Niby to tylko reklama, ale przecież tak często go brakuje. Nie kto inny jak właśnie Ona zastępowała raz po raz mamę w czasach chwilowej (lub nawet stałej) niedyspozycji. Od pierwszych dni zawsze byli. Dziadkowie.
Może właśnie ze względu na ich stałą obecność w naszym życiu, nigdy nie zastanawialiśmy się, kim właściwie dla nas są. Co po sobie pozostawią? Przykre wspomnienie zrzędzącego starca- pustelnika czy temperamentnej, krzepkiej osóbki, która dla wnusia oddałaby prawie wszystko?
Nieustanne opowiadania o wojnie, o tym co kiedyś, o tym, że za komuny było lepiej. Takich historii wysłuchujemy naprawdę wiele i mało kto traktuje je jako coś ciekawego. Niedzielny obiad u babci to czas pełen wyrzutów, że nosisz za krótką spódnicę lub może, że przydałoby się wreszcie wziąć ślub. Co w końcu ludzie powiedzą? Czy nie zapominasz o kościele, o Bogu. Wskaźników Twojej demoralizacji i rozpusty jest doprawdy wiele. Ziewasz i bierzesz do ręki gazetę, co w końcu robić, jeśli po raz n-ty dziadkowie raczą Cię tą samą irytującą opowiastką z pseudomorałem w tle. Ale powiem Ci sekret- to z Tobą jest coś nie tak, jeśli w wyżej wymieniony sposób reagujesz na osoby, które kochasz. Zresztą, pomiędzy kolejnymi comiesięcznymi obiadami (co tydzień raczej odpada) pewnie nie miałeś nawet czasu, żeby zauważyć jednej jakże prostej rzeczy. Mianowicie, jak bardzo kochasz swoich dziadków i że któregoś pięknego dnia zbudzisz się ze smutną refleksją i pragnieniem usłyszenia prawdziwej opowieści w świecie głupich, fikcyjnych historyjek. Jakkolwiek nudne nie będą opowieści lub długie monologi, zawsze będą szczere i poruszające. Może dlatego, że niosą ze sobą piękno tego, co było kiedyś. Beztroskich zabaw w stogu siana, prawdziwego zapachu tłuczonych ziemniaków. Opowieści o pierwszym radiu, które przysłała ciotka z USA, i które było naprawdę czymś. Aż wreszcie o czasach przykrych, przyćmiewających wszystkie wcześniejsze aurą smutku, cierpienia i biedy. Nie trzeba mówić ciągle o wojnie, tak jak nie tylko z tym kojarzy się dziadków, choć historycy patrzą na nich przez pryzmat historii, traktując jako potencjalnych świadków interesujących wydarzeń. A my?
Dla nas są w końcu nie tylko pustym nośnikiem informacji o tym, co kiedyś. Dla nas są przede wszystkim prawdziwym nośnikiem miłości. Swoimi historiami nie mają na celu pobudzania w nas świadomości historycznej. Chcą tylko, żeby pamiętać o ich życiu, o tym, jakie było. Nie chcą zginąć. Ani na świecie, ani w Twoim sercu. Tak jak nie chciałbyś i Ty. Piękna uścisku dłoni dziadka z wnukiem nie wyprze byle inny obraz. Jak konfrontacja doświadczenia z szaleństwem przyszłego życia, jak młodość i starość, pomiędzy którymi wcale nie potrzeba łącznika w postaci rodziców. Jak wspólne wędkowanie, składanie samolotów, jak wspólne lepienie pierogów i robienie na drutach. To nie przeszłość, tak jak nigdy nie klasyfikujesz do przeszłości rzeczy i osób, które kochasz. Zbliża się Dzień Babci i Dziadka, oderwij się na moment od komputera, przytul starszą osobę i pokaż, że niekończąca historia Ich życia jest piękna. Bo to jest też Twoja historia.
Natalia Kędziak
(natalia.kedziak@dlalejdis.pl)
Fot. Olga Górka
