Kariera, sukces i sława

Przeczytałam w ostatnim „Twoim stylu" tekst o kilku studentkach. Żadnych tam pijących imprezowiczkach. To też żadne z tych, dla których życie to nieustanna, złota zabawa. Artykuł mówi (w wieeelkim skrócie) o paru kobietach pracujących i uczących się jednocześnie. Jakież one są wyjątkowe...

Znają kilka języków, studiują dwa kierunki (czasem i więcej), odbywają prestiżowe staże, mają za sobą liczne praktyki - słowem - kariera stoi przed nimi otworem. Nie mają czasu na romantyczną kolację - jedzą w barach szybkiej obsługi. Niektóre nawet na miłość czasu nie znajdują. Zalatane nie myślą o słodkiej beztrosce młodości, nie ma w ich grafiku miejsca na najdrobniejsze błędy. Ich umysł wzbogacił się o doświadczenia 30-latek i pewnie stresy 40-latek. Złośliwy powie także, że mają umysł emeryta. I pewnie tak jest.

Śpią niby 3 godziny dziennie, pracują 12 godzin, uczą się do samego rana (to z cudem graniczy!) - mogłabym dalej tak wymieniać, co one robią, albo raczej, czego nie robią, ale konkluzja jest chyba jasna- żyją po to, by uczyć się i pracują, by osiągnąć zawodowy sukces. Po co? Tego właśnie nie wiem. Bo też one, takie pewne siebie panny, nie potrafią wprost powiedzieć, czego chcą. Ale jedno da się wyczytać między wierszami. Dla nich kariera to nie satysfakcja osobista czy własne zadowolenie z tego, co się robi i kim się jest.

Ludzie często mówią, ze marzą o wielkim sukcesie, ale mało kto śni o karierze naukowca, który jest powszechnie szanowany ale... ma niewiele. A ja znam takich „wielkich i małych" osób dużo. Podziwiam ich. Wiem, ze nie jestem taka jak one. Nie mogłabym chodzić cały rok w jednym swetrze. Chce mieć parę rzeczy, które cieszą tylko oczy. Tamci tego nie potrzebują, mają coś, czego ja może nigdy mieć nie będę. Ich królestwo jest nie z tego świata. To pokazuje mi, jaka jestem malutka.

Tamte ambitne dziewczyny na pewno nie chcą chodzić w jednym swetrze, ale o tym nie mówią. Kariera, sukces i sława. Ich cel - te słowa. Te słowa - pieniądze. Ale o nich ani wspomną. Tylko jedna z nich śmiało mówi o tym, że Kraków to tylko przystanek w drodze do triumfu, potem jest przesiadka - Londyn a następnie (cel ostateczny) ziemia obiecana... New York. „Chcę mieć wygodne życie" twierdzi. Wiemy, co to znaczy „żyć wygodnie" - „mieć pieniądze". Nic więcej i nic mniej. Ta ich kariera to kasa. Jak jednak brzmiałyby słowa: „Chcę być bogata, chcę mieć pieniądze, chcę kupować sobie luksusowe produkty" etc. Tego nawet źle się słucha. Wrażliwe ucho ludzkie nie lubi takich wyznań.

Ostatnio moja koleżanka powiedziała mi, że chce zarabiać więcej niż zarabia (a nie jest to aż tak mało), bo jej nie wystarcza na lepsze wydatki. Pomyślałam: po co ona mi o tym mówi?. Ale potem zrozumiałam, że dla niej był to taki sam komunikat, jak wypowiedzenie banalnego: „Wolę cukierki owocowe od krówek". Ona była odważna, naturalna - według mnie oczywiście. Ktoś inny pewnie oceniłby ją znacznie ostrzej.

Dlaczego ludzie boją się mówić o tym, że pod ich działaniem, trudem - nawet godnym podziwu niekiedy - kryje się chęć zarabiania? To przecież ludzka potrzeba, to nie grzech chcieć zarabiać. Cóż, mówienie o pieniądzach zawsze było i będzie kłopotliwe, trzeba to jasno powiedzieć. Z drugiej strony - pieniądze nakręcają świat od zarania dziejów. I każdy o tym wie (nawet dziecko)... Śmieszny paradoks.

Czy pieniądze nie dają szczęścia? Tego nie wie ten, kto nigdy nie będzie ich miał. To byłaby całkiem dobra pointa, ale to jeszcze nie koniec.

Inni chcą zarobić na nas, a my chcemy zarobić na innych. Taką „żyłkę" (może lepiej „zmysł") ma chyba każdy z nas. To wręcz żenujące i trochę wstydliwe, jakaż ta ludzka natura jest nieszlachetna... Jak proste mechanizmy żądzą naszym życiem i jak my staramy się to ukryć. Biedny człowiek wiecznie będzie musiał się kryć ze swymi namiętnościami, ze swoimi pragnieniami, intencjami, bo inaczej... po prostu się nie sprzeda.

Emma Bovary