Malowanie - nawyk czy nałóg?

„Kobieta ma prawo wydawać się czarodziejska i nadnaturalna (...) jest bóstwem, musi być pozłacana, aby bardziej podbijać serca i ujarzmiać umysły. To nic, że o podstępie wiedzą wszyscy, jeśli sukces jest pewny i efekt nieodparty"!

A ja mam nieodparte wrażenie, że autor, wielki poeta podejmuje temat przyziemny i dość pospolity, a mianowicie temat makijażu. Mało, że podejmuje to jeszcze zdaje się popiera i przytakuje kobiecemu rytuałowi. Można by w tym miejscu rozpocząć dyskusję na temat makijażu. Czy lepszy naturalny czy mocny, szminka czy błyszczyk, puder w kamieniu czy sypki… i tak w nieskończoność. Jest jednak pewna kontrowersyjna kwestia, która intryguje.

Malujemy się do szkoły, pracy, na imprezę, wychodząc do kina czy na zakupy, każda z nas ma swoje ulubione kosmetyki, kolory i sposoby upiększania. Gdzie leży granica, kiedy malowanie się nie jest już tylko przyjemnym zajęciem a nałogiem.

Z naukowego punktu widzenia nie istnieje uzależnienie od malowania, a przynajmniej do tej pory nie zostało oficjalnie zaszeregowane jako choroba. Jak więc nazwać potrzebę ciągłego maskowania swojej twarzy pod tonami kosmetyków. Rolą makijażu jest podkreślanie zalet naszej urody, zakrywanie mankamentów. Jeśli jednak, makijażem chcemy wyleczyć się z kompleksów i ukryć prawdziwą siebie pod grubą warstwą pudru to dochodzi do paradoksalnych sytuacji, w których właśnie przez to ściągamy na siebie uwagę i zainteresowanie innych. I pomyślałabym, że to całe uzależnienie od makijażu to jakiś wymysł, gdyby nie obserwacja zachowań moich koleżanek.

Jest godzina 22. kiedy Anka zmywa i… ponownie nakłada po kolei puder, tusz, róż na policzki. Pytam czy gdzieś wychodzi, bo to jedyne racjonalne wytłumaczenie jej zachowania. Odpowiada, że nigdzie i nie kontynuuje rozmowy. Z zainteresowaniem przyglądam się jej dalej. W pełnym, świeżo zrobionym makijażu kładzie się spać. Nie mogłam znaleźć powodów, dla których stosuje się makijaż do spania, więc o nie zapytałam. W odpowiedzi usłyszałam, że przecież mieszkamy w akademiku i nigdy nie wiadomo czy nagle w nocy nie dostaniemy zaproszenia na imprezę obok. A ona nikomu nie pokazuje się bez makijażu. Zrozumiała jest chęć bycia atrakcyjnym i to jest normalne. Jednak obciążanie cery sztucznymi substancjami w czasie, kiedy powinna się ona regenerować i odpoczywać jest już niepokojącym objawem niezdrowego podejścia do swojej osoby. Moja druga znajoma wprawdzie zmywa makijaż na noc, jednak po przebudzeniu pierwsze, co robi to nakłada sztuczne rzęsy i mocno je tuszuje. Na moje pytanie, dlaczego? odpowiada, że lubi mieć wyraziste spojrzenie a jej naturalne rzęsy nawet po nałożeniu tuszu nie prezentują się tak ładnie.

Kto by nie chciał mieć wyrazistego spojrzenia, idealnej cery przez 24 godziny, a w dodatku podkreślonych kości policzkowych. Kiedy jednak podporządkowujemy cały dzień  kwestii makijażu i tego jak wyglądamy stajemy się ofiarami własnych wyobrażeń i oczekiwań. Następnym etapem będzie makijaż permanentny, potem operacja nosa, powiększanie ust itd. A granica między troską o własny wygląd a chorobą jest bardzo cienka.

Marta Sułek
(dlastudentki@dlastudenta.pl)

Fot. Łukasz Bera

---