Plastelinowe ludziki

Telewizja, Internet, radio. Środowisko i otoczenie, wychowanie i kultura, bliscy i dalecy, my sami. Znajomi lub ci, których dopiero poznamy. Moda kreowana na wielkich salonach i ta ze szklanego ekranu. Styl życia, zdrowa żywność. Nikotyna. Kawa o poranku i ta późniejsza. We dwoje lub z książką. Wszystko na nas wpływa. Wszystko w swoim zakresie i możliwościach. Na tyle, na ile pozwalamy, bądź mimochodem, gdy nawet nie zauważamy. Wszystko mniej lub więcej. Na jednych mniej, na innych więcej.

Od najmłodszych lat kształtowani jesteśmy w środowisku, w jakim się znajdujemy. W środowisku, w jakim przyszło nam się urodzić, i w jakim rośniemy w siłę. W jakim ubrania na większe zmieniamy. Mama i tata mocno, babcia z dziadkiem słabiej, towarzystwo (w miarę upływu czasu i dla potwierdzenia reguły), najintensywniej. Wszyscy oddziałują na nas świadomie lub nie, w określony sposób, czasem negatywny. „On (ona) ma na ciebie zły wpływ”- słyszymy niejednokrotnie, gdy sami o sobie jeszcze nie stanowimy, pełnoletniością nie grzesząc, choć ta najmniej tu istotna, stanowi metę poddaństwa i podległości dla nastolatka. I tak, opieramy się wpływom lub podlegamy nim, od potęgi charakteru zależy jak bardzo.

Niejeden deklarował siłę charakteru. Niejeden posiadał rację w swoim przekonaniu. Mocą skały emanując, niezmiennością własnej postawy. I tak, trwając przy swoim, które w danym momencie najbardziej nam pasuje, z sylwetką wyprostowaną, głową wysoko zadartą dla podkreślenia osobowości, rzucamy wyzwanie tygodniowi, dniowi, godzinie, chwili i sytuacji. Momentami innym też, co do nas podobni, stają nam na drodze.

Zdarzają się też jednostki bardziej podatne na słowa, zachowanie, kształtowanie przez innych. Są chłonne jak gąbki i elastyczne jak plastelina. Sprawą największej wagi w przypadku takich ludzi jest kwestia związania się, bo w związku dochodzi do największych rozstrzygnięć emocjonalnych. Oby tylko trafić na odpowiedniego rzeźbiarza.

Często zdarza się ten nieodpowiedni, który ze swojej działalności poczyni więcej szkód niż pożytku. Który z dzieła swojego nigdy zadowolony nie będzie. Który w złości będzie je urabiał od nowa, nie czekając długo na skutki. A to modelowi ręka się ukruszy, a to na pół się złamie w sobie i w przenośni. I gdy rzeźbiarz będzie uparcie je kleić i gdy w bezsilności stwierdzi, że się nie uda. Gdy się znudzi. W kąt rzuci, w miejsce przezroczystości i niepamięci odstawi. Tam, gdzie rozpościera się granica niepotrzebności. Gdzie małe szanse, że ktoś odnajdzie i naprawi. Gdzie wręcz niemożliwością, że ktoś odpowiedni klej przyniesie lub łzami ukojenia i akceptacji poskleja kiedyś skrzywdzone elementy. Gdzie wypoleruje rysy i pęknięcia, w uszczerbki piękno wpoi, rany zaszyje, zagoi.  

Dobry rzeźbiarz pozwoli dziełu swojemu kształtować się w najbardziej odpowiednich warunkach. Da mu ciepło i wetknie weń całą duszę pasją i zainteresowaniem podszytą. On włączy odpowiednią muzykę, żeby natchnienie do czynienia świata było jak największe. Żeby emocje urosły do rozmiarów nieprzytomności. On zadba, zatroszczy, podsunie najlepsze rozwiązania. Dla dzieła najodpowiedniejsze, niekoniecznie dla siebie. Nigdy się nie podda, bo dzieło zawsze będzie idealne dla niego. Wgłębienia i łuki w nim wykształci, wykreować im się pozwoli. Barwy nada lub barwom stać się umożliwi. Dobry rzeźbiarz zatroszczy się o bezpieczeństwo, najlepsze oświetlenie i konieczne warunki. Pozwoli ukształtować dziełu własne wnętrze, siebie przy tym rozwijając. Dobry rzeźbiarz nie będzie manipulował, nie wywoła strachu. Dobry rzeźbiarz wpoi zaufanie i poprowadzi do świata, w którym nic nie będzie już grozić. Z zamkniętymi dzieła oczami, poprowadzi. A ono mu zaufa, bo to jego rzeźbiarz dobry. Ten, który tak naprawdę nawet dzieła nie dotknął, a wszystko wydarzyło się poza jego fanaberią. Dobre dzieło dobrego rzeźbiarza, w ich dobrym świcie zostanie postawione. I tak jak rzeźbiarz dla dzieła, i bez dzieła obejść się nie może, tak ono bez niego szansy na siebie, dla niego nie będzie miało.

Jedynym w tej sytuacji zwątpieniem i nieuchronnie nasuwającą się dygresją jest, co się stanie jeżeli plastelina, o swej nieelastyczności, giętkości wnętrza i stateczności, mylnie, sama w sobie przeświadczona, nagle zacznie mieć marzenie, żeby inną wymodelować.

Marta Sadowska
(marta.sadowska@dlastudenta.pl)

Fot. Łukasz Bera