Urodę poproszę

Życie byłoby z pewnością łatwiejsze, gdyby cechowała nas uroda pozbawiona jakichkolwiek defektów. Ale tak nie jest. Powinność bycia piękną skłania kobiety do katowania się coraz nowszymi dietami cud, do morderczych treningów na siłowni, do ingerencji różnymi sposobami we własne ciało. Fundujemy sobie terror. Po co? Bo wszystko dookoła krzyczy, że takie właśnie mamy być, by cieszyć się społeczną aprobatą.

Wszechobecność mediów sprawia, że nie bierzemy pod uwagę faktu, iż kreują one naszą tożsamość. To, jak postrzegają nas inni i to, jakimi widzimy siebie same. Ich ambicją staje się pokazanie nam, jak mamy żyć, czego pragnąć. I taka ideologia ukryta za „lekkimi” tekstami o kosmetykach skutecznie dociera do naszych umysłów. Z biegiem czasu przestajemy kontrolować, dlaczego kupujemy akurat ten krem, czy szampon. Sukcesywnie przyczyniają się do tego reklamy. I nawet, jeśli zarzekamy się, że stronimy od tego, co lansują media, to i tak w końcu ulegamy.

Kodujemy sobie w głowach określone wizerunki. Fragmentaryzacja kobiecego ciała sprawia, że przed oczami mamy lśniące pasmo włosów, gładkie pośladki bez śladu skórki pomarańczowej, rzęsy w rozmiarze XXL itd. Media na każdym kroku lansują wzorzec kobiety idealnej pod względem fizycznym. I oto dane produkty mają być gwarantem właśnie atrakcyjności. Reklamy zdają się sugerować, że wszelkie mankamenty urody są do zlikwidowania. A przynajmniej do zminimalizowania. Komunikaty są dość jednoznaczne. Chcesz zniewalać spojrzeniem – kup najnowszy tusz do rzęs. Chcesz pokazywać się w bikini – kup balsam ujędrniający itd. Dobrze byłoby również nabyć taki krem, czy lakier do włosów, by z pełną świadomością móc wpisać się w obecnie panujący trend propagujący idealny wygląd. I to bez względu na wiek.

Fakt, reklamy uwodzą, bije z nich perfekcjonizm, detale dopracowane z ogromną precyzją. Bohaterkami są kobiety roześmiane, radosne, szczęśliwe i piękne. Obraz kobiety zadbanej, z lśniącymi włosami i nieskazitelną cerą (co jest oczywiście efektem stosowania danego produktu) sprawia, że każda z nas również chce taka być. Biegnie więc do najbliższego centrum handlowego, by jak najszybciej zaopatrzyć się w dany specyfik. Bo przecież tylko „ten” krem odpowiednio nawilży cerę, tylko „ten” balsam zlikwiduje cellulit i tylko „ta” pianka do włosów zapewni ich objętość na cały dzień, bez względu na warunki atmosferyczne.

Z psychologicznego punktu widzenia przyczyn takiej gonitwy za ideałem można upatrywać w niskiej samoocenie. Ale niekoniecznie. Wpływ mediów jest bowiem na tyle silny, że każdy może ulec, nawet nieświadomie. Mechanizm jest bardzo prosty. Widzimy reklamę, identyfikujemy się, bądź też nie, z bohaterką, oceniamy siebie na jej tle i wyciągamy wnioski w ekspresowym tempie. Subiektywnie negatywna ocena sprawia, że zaczynamy czuć się gorsze, niedoskonałe. A przecież nie chcemy takie być. Chcemy być piękne i podziwiane. Niczym te panie z reklamy. Jeśli więc one mogą, to  my też. Takie ciągłe myślenie o tym, że na pewno nie wyglądamy, tak jak powinnyśmy, to źródło stresu. I to ogromne. Chęć wpisania się w panujące kanony i kult ciała powoduje, że jesteśmy w stanie wiele zrobić, by móc określić się mianem „pięknej.” Dlaczego tyle kobiet wyraziło chęć udziału w programie „Chcę być piękna”? Bo uwierzyły, że ktoś im to zapewni. Że kilkutygodniowa opieka specjalistów typu dietetyk, chirurg czy wizażysta zrobi z nich boginie na miarę tych z okładek czasopism. Skutecznie podziałała też obietnica twórców, według której program miał pomóc wydobyć z każdej uczestniczki wewnętrzne piękno ukryte za fasadą cielesnych niedoskonałości. Efekt takich zabiegów był różny.

Piękno ewoluowało na przestrzeni wieków. Od starożytnych bogiń, przez secesyjne wampy i na anorektycznych współczesnych modelkach kończąc. Dziś powinnyśmy być młode, piękne, szczupłe i wysokie. A jeśli nie, to co? Mamy się wstydzić tego, jakie jesteśmy i uparcie dążyć do ideału? Tylko po co? Czy sekret bycia piękną tkwi w idealnych proporcjach i nieskazitelnym ciele? Może warto mieć odwagę być niedoskonałą...

Katarzyna Stec
(katarzyna.stec@dlastudenta.pl)

Fot. Łukasz Bera

---