Psychologia żywienia i lody

Jedzenie pełni szczególna rolę w życiu człowieka. Nie tylko zaspakaja jego potrzeby fizjologiczne, ale pełni także szereg funkcji psychologicznych: daje poczucie bezpieczeństwa, miłości, szczęścia. Ludzie sięgają po jedzenie w sytuacjach niepokoju, złości, samotności - daje im ono uspokojenie i odrobinę wytchnienia. Jedzenie wiąże się, więc z przyjemnością, ale też poczuciem winy, wynikającym z norm społecznych: tego, co i ile wypada jeść, jaką mieć sylwetkę itd. Od początku życia jesteśmy uczeni tego, co jest dobre, a czego należy unikać w diecie.

Przykład dają nam szczególnie rodzice poprzez swoje nawyki żywieniowe i propagowany w rodzinie sposób jedzenia. Do szczególnie zakazanych produktów należą: dania typu Fast-food, a także słodycze. Wśród słodyczy jako najbardziej niezdrowe zgodnie ze stereotypami wymienia się czekoladki, cukierki i… lody.

Szczególnie te ostatnie stają się „zakazanym owocem” dla dzieci. Mechanizmy psychologiczne powodują jednak odwrotny efekt - to, co zabronione zgodnie z zasadą reaktancji staje się najbardziej upragnione. Lody stanowią dla nas zagadkę żywieniową. Myślimy o nich z sentymentem, ale także z pewną nieśmiałością.

Są dla nas wspomnieniem lata, wspólnych chwil z najbliższymi, słońcem, orzeźwieniem, radością; jednocześnie stając się niedostępne. „Bo lody zarezerwowane są na wyjątkowe chwile, bo po lodach rośnie brzuch i boli gardło, bo lody to ekstrawagancja”.

Tak zaindoktrynowani w przeszłości, boimy się pomyśleć o przyjemności lodowej. Już sama myśl o tym smakołyku wprowadza nas w poczucie winy. Coś, co ma być przyjemnością, staje się nieprzyjemne. Dlaczego doznajemy tak sprzecznych uczuć i dlaczego ogrania nas lodowa ambiwalencja.

Małgorzata Ohme

---